Wat twee jaar op rij niet lukte (varianten, subvarianten, draconische maatregelen enz), lukt nu eindelijk weer; de jaarlijkse trek naar het hoge noorden. Het werd meteen ook de laatste inspanning voor onze trouwe Opel Vivaro die na deze trip op pensioen mag.  Daarmee kunnen we meteen ook melden dat we vanaf augustus '22 met een gloednieuwe campervan zullen rondtoeren.  Meer daar over later. 

Hieronder volgt een korte (niet volledige) chronologische opsomming van de belangrijkste activiteiten die we deden telkens met een korte beschrijving en wat mooie vergezellende plaatjes.

Kajaktocht (ferry voor Katrien) + wandeling naar de Svartisen gletsjer

De Svartisen (letterlijk : zwart ijs) is de tweede grootste ijsmassa op het Noorse vasteland en is goed zichtbaar vanaf de 17 en relatief gemakkelijk bereikbaar.  Er gaat een klein toeristenbootje op gezette tijden naar de overkant van de Holandsfjord.  Daar wandel je dan een aantal km over vlak terrein, gevolgd door een passage langs het Svartisvatnet (zwart ijs meer) om dan uiteindelijk te klimmen langs glad gepolierde rotsen tot bijna aan de tong van de terugtrekkende gletsjer.  Een niet te missen natuurspektakel bij mooi weer.  Katrien nam het bootje en ik peddelde van het einde van de Holandsfjord thv de waterkrachtcentrale (ondanks de industrieel klinkende omgeving, een heel mooie plaats) tot aan de aanlegplaats van het toeristenbootje.  Wij hadden er schit-ter-end weer en onbeperkte zichten.

Beklimming van de Reinebringen

Reinebringen is "de" wandeling die je zeker niet mag missen als je op de Lofoten bent.  Helaas is het ondertussen zodanig populair dat je er zelden alleen zult zijn.  Het uitzichtpunt ligt op 448 m hoogte (je start van zeeniveau aan de parking waar de afslag is naar het dorpje Reine) en langs een recent sterk verbeterd pad (trappen) klim je onverbiddelijk via ontelbare haarspeldbochten tot het uitzicht.  Een relatief korte maar best pittige beklimming die overigens niet hoeft te eindigen waar je het eerste zicht krijgt op Reine en de omliggende pieken.  Dat zicht is overigens overweldigend.  Haast loodrecht onder je zie je de weg lopen, iets meer naar rechts pronkt het dorpje Reine en links zie je een aantal fjorden omringd door hoge scherpe pieken.  Ben je enigszins fit en zijn de weergoden je gunstig, twijfel dan niet.  Deze wandeling is een absolute must...

Kajaktocht door de Bunesfjord + wandeling naar Bunesstranden 

Kajak te water gelaten in Reine dorp aan de jachthaven en kajakken tot het einde van de Bunesfjord.  Bootje op het strand hijsen en wandeling via een lage col (circa 80 m) naar het mooie Bunesstrand; een idyllisch zandstrand geflankeerd door steile pieken.  Naar verluidt één van de mooiste stranden van de Lofoten. Op het gemakje terug en genietend van de absolute rust al peddelend terug naar Reine.  Je kunt het strand enkel bereiken per boot (aanlegsteiger thv Vindstad).  In het seizoen gaan er geregeld toeristenboten naar de Vindstad steiger.  Vervolgens volgt een zeer gemakkelijke en korte wandeling naar het strand (met halverwege het mini pasje van 80 m).

Kajaktocht tussen de eilandjes van Henningsvær

Kajak te water gelaten op het einde van het haventje van Henningsvær en kriskras tussen de vele onbewoonde rotseilandjes die voor de kust van Henningsvær liggen.  Onder de meest noordelijke brug van Henningsvær door terug naar de haven. Het kleine stadje ligt op het einde van weg 816, heeft een fijn haventje, leuke winkeltjes en de natuurlijke ligging is weeral eens fenomenaal.  De volledige 816 (een kleine 8 km lang) is bij mooi weer een pareltje ! Enkel jammer dat de bewolking die dag behoorlijk laag hing. 

Beklimming van de Tjeldbergtind (358 m)

Korte niet al te zware beklimming van een heuveltop die schitterend zicht biedt op Svolvær stad.  De auto kun je kwijt op de parking van de Kiwi supermarkt en via het voor verkeer afgesloten wegje Dalfaret kom je aan het begin van het pad.  De berg/heuvel loopt af in oostelijke richting en op het oostelijke punt heb je de mooiste zichten op een groot deel van de Lofotenkust.  Het hoogste punt van de heuvelkam ligt westelijk op 358 m hoogte.

Kajaktocht naar de Trollfjord

Met een breedte van slechts 100 meter aan zijn monding wordt deze fjord als de smalste van Noorwegen beschouwd.  Links en rechts torenen de bergen tot 1.100 m boven de fjord uit.  De fjord is enkel te bereiken per boot of via een lange, pittige wandeling.  Met een kajak ter beschikking was het natuurlijk evident dat ik deze kajak per kajak zou verkennen.  Via een privé steigertje (wat gekibbel met een buurtbewoner) vertrok ik in de Raftsundet (1). een nogal druk bevaren natuurlijke zee-engte die de Lofoten/Vesterålen doormidden snijdt (zie kaartje).

Tussen de eilanden Ulvøya en Brakøya (2) door, peddelde ik af en toe voorbij gestoomd door vissersloepen, toeristenbootjes en zelfs de fameuze Hurtigruten ferry (die hiervoor zelfs speciaal een ommetje maakt) naar de slechts 100 meter brede monding van de Trollfjord (3).  De fjord zelf is ongeveer 2 km lang en naar Noorse fjordnormen niet overdreven diep (ongeveer 72 m).  Op het einde van de fjord verstoort een waterkrachtcentrale met zijn gezoem een beetje de rust, maar dat hoor je pas als je er vlak bij bent.  Op de terugweg moest ik eventjes plaats ruimen voor de grote (Vesterålen) Hurtigruten.  De golven die deze kanjer veroorzaakte in de rustige Trollfjord deden mijn kajak fijn op en neer deinen.  Via de smalle doorgang ten noorden van het Ulvøya eilandje voer ik terug naar de aanlegsteiger waar ik vertrok.  Deze ongeveer 18 km lange tocht was er eentje om in te kaderen, maar was tevens ook een verkenningstocht voor wat ik de dag erop plande: een kajaktocht naar het einde van de Trollfjord gecombineerd met een beklimming naar een bergtopje met mooi zicht op de fjord.  Maar eerst de foto's van de hierboven beschreven tocht...

Kajaktocht naar Trollfjord + beklimming bergtop + terugtocht kajak

Zoals gepland vertrok ik de volgende dag van net dezelfde steiger op weg naar de Trollfjord maar nu zonder de omweg rond het Ulvøya eiland en dus rechtstreeks door de smalle doorgang ten noorden van het eiland.  Op het einde van de Trollfjord meerde ik mijn kajak aan bij de waterkrachtcentrale, wisselde van marine- naar landrat outfit en begon aan een steile beklimming uit de fjord.  Eerst klim je heel steil via de pijplijn waar het water van het hoger gelegen meer naar beneden stroomt en vervolgens door een vallei met op verschillende plaatsen houten wandelsteigers.  Al snel (op amper 200 meter hoogte)  moest ik al grote sneeuwvelden doorkruisen en nog wat hoger was er alleen nog sneeuw tot aan de Trollfjordhut op ongeveer 405 meter hoogte.  Daar ben je volledig omringd door scherp getande en volledig besneeuwde pieken.  De heuvel ten oosten van de hut leek mij de meeste kans te bieden op een onbelemmerd zicht op de fjord.  Het zag er ook geen volledig besneeuwde klim uit en dat bleek al snel te kloppen: dankzij de zuidoostelijke ligging van deze helling kon ik vrij gemakkelijk net geen 100 meter klimmen tot ongeveer 490 meter en had ik een magnifiek zicht op de 500 meter lager gelegen Trollfjord !  Af en toe had ik ontvangst op mijn gsm en een tijdje later zag ik het vissersloepje waar Katrien op zat de fjord invaren.  Ik stuurde mijn drone er op af en schoot heel wat beelden en video's.  De terugtocht verliep zonder moeilijkheden, maar in plaats van terug naar de aanlegsteiger in de Raftsundet te kajakken, peddelde ik helemaal terug tot het strand van de camping waar we stonden (camping Raften).

Beklimming van de Høghompen/Kufjellet (672 m)

De laatste dagen van deze Noorwegenreis hadden we met kruis aangestipt om de schitterende omgeving van de Stetind te verkennen.  De Stetind is een zeer in het oog springende berg en is de "nationale berg" van Noorwegen.  Toen ik hier een aantal jaar geleden in putje winter met mijn fiets passeerde, heb ik niks van deze mooie berg gezien; het hele massief zat volledig in de wolken. Deze 1.392 m hoge berg is ook niet geschikt voor gewone wandelaars, dat kun je al afleiden aan de monolithische vorm van deze kanjer.  Je kunt er wel rond wandelen of naar het punt gaan waar wandelen overgaat in alpien klimwerk, maar zelfs dat zat er niet in;  een onvermurwbaar wolkendek was terug de spelbreker.  En dan zoek je in niet ideaal weer naar een alternatief.  Dat vonden we eerder bij toeval in de Høghompen.  Toen we met de wagen wat aan het rondrijden waren zagen we een bord met info over wandeltochten.  Het weer was eventjes wat beter en we besloten zonder echt te weten waar deze wandeling heen zou leiden onze wandelschoenen aan te trekken.  Het werd uiteindelijk een vrij lange wandeling eerst door bos, later over rotsen tot nét in het wolkendek op bijna 700 meter hoogte.  De (beperkte) vergezichten onderweg waren weliswaar de moeite !