Onvolledig verslag ter plaatse geschreven en gepubliceerd van deze twee-staten reis (Washinton en Oregon). Beschrijft de fietsdagen tussen van Seattle tot het dorpje Hood River.

De route die we fietsten is grotendeels gebaseerd op de Adventure Cycling Association kaart. Dit is een Amerikaanse organisatie  (www.adventurecycling.org) die het fietsen promoot en ondersteunt in de Verenigde Staten. Ze geven een hele trits kaarten uit die het grote land in alle richtingen doorkruisen.  Daarbij maken ze uiteraard zoveel mogelijk gebruik van verkeersarme tot -vrije wegen.

Wij gebruikten "section 2" van de lange Sierra Cascades Bicycle Route die van Sumas (aan de Canadese grens) helemaal tot in Tecate aan de Mexicaanse grens loopt.

Section 2 loopt van Randle tot Diamond Lake.  Onze trip liep van Seattle tot en met Klamath Falls (net niet in Californië).  Met een "one way" car rental reden we met bagage en fietsen langs de kust terug naar Seattle.

De route volgt de Cascades bergketen. Dat is een indrukwekkende "range" die loopt van de Canadese grens tot een stuk in Californië.  Het bestaat uit hoge pieken grotendeels van vulkanische oorsprong.  Een aantal van die vulkanen zijn (zichtbaar) actief en maken deel uit van de "Ring of Fire". De hoogste van die vulkanen, mount Rainier (4.394 m) ligt vlakbij Seattle.  Een andere bekende is mount St. Helens die voor het laatst nog in 1980 met veel geweld en tot op heden zichtbare schade uitbarstte. Onnodig te vermelden dat de gehele fietsroute panoramisch een pareltje is waar uitgestrekte bossen, imposante vulkanen en gezellige dorpjes elkaar afwisselen.

OVER DROOG WEER, RAPPE BEREN EN STRAF BIER (sep '12)

 

 Howdy folks,

Jazeker, droog weer valt ons te beurt in de  USA  en dat bevalt ons ten zeerste. Nog geen druppel regen hebben we hier op onze gehelmde hoofden gekregen en dat ligt niet aan onze helm die verhindert regendruppels te voelen, maar gewoon aan het schitterende weer. De mensen hier klappen er nog altijd van, en da’s normaal want het weer waar we van aan ’t klappen zijn is nog altijd gaande. Ons hoor je niet klagen; praise the lord !!

Genoeg gezwansd ! Harde feiten graag. 600 km gefietst over tien dagen, drie vulkanen in alle glorie bewonderd, één zwarte beer gespot, ontelbare duimpjes in de lucht (van gemotoriseerde yanks die er maar niet bij kunnen dat twee onverlaten al die bergen trotseren met al die kilo’s aan bagage en dan nog voor hun plezier én niét vet betaald), enzoverder enzovoort. Wat mij betreft mag dit nog een jaar of twee langer duren. Mmmmm, we’re loving it.

 

Tijdens de beklimming op USFS  (United States Forest Service) bosweg 26 heeft Katrien trouwens onze eerste zwarte beer gespot. Toen zij na de middaglunch voorop reed, kruiste een zwarte beer ons pad. De beer gebaarde van krommenaas, stak het wegje over en slenterde op zijn beers het struikgewas in. Katrien gelooft tot op heden niet dat ze een beer gezien heeft. Toen ik 2 minuten later passeerde was de beer al terminaal in de bossen verdwenen. Gelukkig zijn er hier in Oregon – waar we nu zijn – massa’s beren, dus de kans dat we er nog eentje frontaal aanrijden is relatief bestaande. Het is hier trouwens volop bessen- appel- en peren seizoen en naast mensen lusten beren daar ook wel van.

Momenteel, en dan komen we aan het “straf bier” waarvan sprake in de titel, zitten we volmondig bier te proeven in de “Double Mountain” pub met aanpalende brouwerij waar ze sterke bieren met een uitgesproken hopsmaak serveren ( en nu hoor je ons nog minder klagen, het wordt zelfs ijselijk stil). Ze maken hier trouwens gewag van Devil kriek. Letterlijk. Kriek gebaseerd op onze Vlaamse  godendrank maar een stuk zuurder dan pakweg een kriek Lambiek of zo. Enfin, dikke pret dus.

Vandaag hebben we vruchteloos gewacht op een verlossend telefoontje van het lokale autoverhuur kantoortje om tijdens onze eerste officiële rustdag een ritje te maken naar iets te veraf gelegen bezienswaardigheden, maar wegens niet gereserveerd is er dus geen automobiel beschikbaar en hebben we onze toevlucht gezocht tot het Amerikaanse gerstenat. Er zijn ergere dingen denkbaar. So folks, als ik hier de spreekwoordelijke kemel schiet, have pitty on this poor soul, want het is de drank die hem parten speelt.

Waar we nu zitten ? Hood River. Een 7000 zielen tellend stadje  net “over” de Columbia rivier die de grens vormt tussen de staten Washington en Oregon.

Een baken in de duisternis als duisternis betekent; géén internet of géén gsm bereik. En eigenlijk vinden we dat wel leuk, duisternis, je weet wel; één worden met de natuur, het ruisen van de wind in de bomen, een knapperig kampvuurtje en een pruttelend kookstelletje dat heerlijke spaghetti of noodels in géén tijd klaarstoomt. Maar bovenal gééén Facebook, internet of gsm gezeur aan je intussen bijna in pulp gestraalde oren en hersenen.   Heerlijk ruiken naar rook, zwarte vingers van het as, luisteren naar de klanken van het woud. “Was dat nu een beer of een ordinaire eekhoorn die voorbijraasde of ritselde in de struiken ?” Mmmm we’re loving it !  De natuur jongens, daar komen we van en daar gaan we allemaal op het einde van deze aardse rit naartoe. En als het eventjes kan, daar toeven wij ook graag zo lang mogelijk in. Dat is dus ook de reden waarom deze reis zo magertjes besproken en gedocumenteerd wordt; een zalig gebrek aan moderne media.

Als ik teveel filosofeer moet je ’t maar zeggen, maar ik hoor niets, dus doe ik maar lustig voort.

Morgen gaan we voor onze zoveelste koninginnenrit  (ik maak Katrien zo veel als mogelijk wijs dat we onze zwaarste etappe al  gehad hebben) klimmen van 75 meter hoogte (de Columbia rivier) naar 1500 meter hoogte aan de voet van Mount Hood. 25 kg bagage incluis natuurlijk. Met een dergelijke cargo rekenen we gemakshalve een stijgingstempo van 300 meter per uur. Verticale meter hé folks. Al wie de kleuterklas uitgedaan heeft berekent al snel dat we toch wel vijf uur zoet zullen zijn met dit okselfrisse klimmetje. Als we echt goed zijn ( zeker na een viertal straffe biertjes) halen we zelfs 400 meter per uur. En na deze klimdag, wel, dan zijn we weer goed voor vier à vijf dagen wildernis vol bomen, beren, vulkanen en hillbillies tot we de relatief verstedelijkte gebieden van Sisters en vooral Bend naderen. Je ziet; aan boompjes en natuur geen gebrek.

Ik ga hier nu mijn derde pint (paaint) bestellen, seffens nog een onverantwoord welriekende pizza naar binnen werken en dan als afsluiter nog een vierde paaint en dan gaan we ongetwijfeld morgen de berg opvliegen mét een klein bierscheetje hier en daar. Katrien kijkt voorlopig schaapachtig naar mij, hopend dat morgen niet al te zwaar zal  zijn en ik lach schaapachtig mee. Schapen zijn nobele beesten, zonder schapen geen kebab !

Voor mensen die een gelijkaardig tripje in deze staten ambiëren; we zijn vertrokken in Seattle, zijn via Enumclaw en Greenwater in Rainier N.P. beland, vervolgens via Packwood, Randle tot in Mount Saint Helens national volcanic monument gereden en dan via zeer rustige boswegen (USFS) tot aan de Columbia rivier. Morgen dan van de Columbia rivier tot Government Camp, da’s een nestje dat aan de zuidkant van Mount Hood ligt. Mount Hood, één van de dode, slapende tot actieve vulkanen van de Cascades Range die we de hele reis volgen, kan je zo qua uiterlijk vergelijken met de Zwiters-Italiaanse Matterhorn.

Je ziet; aan vulkanen en natuurschoon geen gebrek.

We gaan hier stilletjes aan afronden want een zeer hete pizza staat op het punt hierheen te marcheren en we moeten eventjes  onze resterende smaakpapillen aanspreken om ten volle te genieten van dit Italiaans gebakje temeer we de komende dagen “terugvallen” op CFK’s. Niet dat soort dat meestal duidt op die ozon vernietigende gassen, maar "onze"  CFK’s ( Cuisine Forestière Katrien). Maar daar gaan we zeker niet op klappen en om alle feministes te tackelen : ik doe ook mijn part hé zoals hout sprokkelen voor het kampvuur enzoverder enzovoort.

Bij deze; een welgemeend excuus voor eventueel te veel gefilosofeer of gezever, nog een prettige avond of een nog prettigere voortzetting van uw etmaal en bij leven en welzijn, én als we ooit nog uit die onmetelijke bossen gefietst raken, tot ziens !

 

route Seattle tot Klamath Falls ▼

route Cascades, meer detail
Afbeelding – 3,9 MB 301 downloads

auto verpletterd door de uitbarsting (1980) ▼

Smith Rock State Park ▼

                                         ▼ foto's Cascades ▼

Rating: 0 sterren
0 stemmen

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.