TERREUR IN DE WADI (apr '14)

Naaktstrand

De inwoners van de Emiraten wachten er nog steeds geduldig op de eerste  sneeuwstorm en op de aanleg van een gemengd naturistenstrand is het ook wel nog een beetje wachten. Een verwoestende sneeuwstorm op een gemengd naturistenstrand lijkt dus wel nog héél veraf.

Het is ook niet het eerste land waar je aan denkt als je een fietsvakantie plant; de Verenigde Arabische Emiraten. Toch vertrokken wij ergens begin april voor een tiendaagse fietstocht doorheen zes van de zeven emiraten.

Over de eerste twee dagen in Dubai kunnen we kort zijn. De moeite waard, veel te zien maar zeer druk verkeer en hectische verkeerswisselaars waar je soms volledig het noorden  kwijt raakt. De wegen hebben bijna altijd een brede pechstrook dus valt het fietsen in dergelijke metropool nog best mee. De regen die Dubai de laatste twee dagen echter te verwerken had gekregen zorgde voor onwezenlijke taferelen in een woestijnstaat: ondergelopen straten, door auto’s veroorzaakte tsunami’s en draaikolken boven rioolputjes. We waanden ons eventjes ergens in India tijdens de moesson.

Polderhoofden

Anderhalve dag in een stad, méér moet dat niet zijn voor ons en een beetje onbezonnen maar vooral nieuwsgierig reden we op vrijdag op de E102 richting Khalba. Aanvankelijk was er nog druk verkeer, maar al snel dunde dat verkeer danig uit zodat het best aangenaam fietsen werd op onze brede pechstrook.
Het stedelijk beton had ondertussen vriendelijk plaats gemaakt voor de woestijn en de meedogenloze zon timmerde nadrukkelijk en onophoudelijk op onze polderhoofden.
Ondanks al dat stellair geweld begon er zich toch een verontrustende gedachte onder mijn verhit schedeldak te roeren. “We hebben niet genoeg water bij ons”. Dat was ook zo want in ons enthousiasme hadden we elk één litertje vocht gekocht en gingen we onderweg wel bijtanken.
Toen we na 35 km eindelijk een benzinestation zagen opdoemen was mijn opluchting evenredig met het zonnegeweld. Zelfverzekerd en van plan de hele winkel leeg te kopen, botste ik in mijn onstopbare dadendrang bijna met mijn neus tegen de glazen deur. “Gesloten ?” “Nu ?” Op twee meter van mij vandaan, weliswaar aan de andere kant van die treiterige glazen deur was een werknemer de rekken aan het vullen. Met gebarentaal vroeg ik hem de deur te openen, maar hij wees onvermurwbaar naar een bordje dat aan dat glazen onding hing. “Prayer Time”, “from 11.00 till 15.00”.
Dat we met de fiets waren maakte geen enkel verschil uit voor deze noeste rekkenvuller. Waarom hijzelf niet aan het “prayen” was zal altijd een raadsel blijven. Gelukkig was er bij het benzinestation ook een klein moskeetje. Moslims worden geacht handen en voeten en nog wat meer onderdelen te wassen vooraleer de moskee te betreden. Dit betekent dus dat er altijd water te vinden is.

Een drietal uur later vonden we een schitterend kampeerplekje ver weg van alles nabij Jebel (berg/heuvel) Fayah aka “Fossil rock”. De ondergaande zon kleurde die avond de ruige bergen mooi oker/rood en de hoge zandduinen deden hun best de bergen in kleur te overtreffen. Toen we de volgende morgen vertrokken werden we op gepaste wijze uitgezwaaid door een kudde kamelen.

Star Academy

In een piepklein winkeltje kochten we een vreemde combinatie aan snacks, fruit en drank. Voorzien van voldoende proviand stevenden we nu resoluut af op de eerste internationale grens, eentje die we in de komende dagen nog wel een paar keer gingen overschrijden.
De Omaanse grenswacht op ongeveer 20 km van Al Madam had niet de minste interesse in ons paspoort. Ietwat vermoeid maande hij ons vriendelijk wuivend aan vrolijk door te fietsen. We reden nu door een spectaculair maanlandschap met hier en daar een grote waterpoel tussen de grillige rotsen, restanten van de regen enkele dagen geleden. Na een lange, hete dag fietsen door een Omaans imposant berggebied, kregen we nog een tiental zware gravel kilometers te verwerken vooraleer we ons plooibaar onderkomen konden neerpoten. Daarvoor hadden we de fotogenieke Wadi (je weet wel; een voor het grootste deel van het jaar droogstaande rivierbedding) Shuwayhah geselecteerd.
De diep ingesneden wadi maakte het ons niet gemakkelijk. Een opeenvolging van grote keien, mul zand en diepe plassen zorgde ervoor dat we na een een viertal kilometers in de wadi aan het uitkijken waren naar een geschikt plaatsje.
Dat vonden we uiteindelijk in een bredere bocht anderhalve meter boven waterniveau. Een klein risico want in wadi’s moet je altijd rekening houden met flashfloods; plotse vloedgolven van verzameld regenwater dat maar één uitweg heeft; de wadi.
Na een zalige wasbeurt in adamskostuum in een diepe poel, een hartige maaltijd, luisterend naar de stilte en genietend van het toch wel imposant aanwezig zijnde firmament werd het stilaan tijd voor de bedstede.
Na ongeveer een goed halfuur onder de wol doorbrak een toch wel verontrustend gedaver vlak naast de tent de immense stilte! Gewriemel naast me; Katrien had het ook gehoord! Terug een ongemakkelijke stilte.” ’t Is gewoon de wind” probeerde ik nog in een poging de gemoederen te bedaren. Maar Katrien was er niet gerust in. En dat baarde mij zorgen. Na nog een eeuwigheid dodelijke stilte weerklonk 10 maal versterkt door de bergwanden het ijselijke gebalk der Equus africanus asinus*. “Praise the Lord !” We waren door het oog van de naald gekropen! Terreur ? Jazeker: geluidsterreur. In de dierlijke versie van Star Academy zal de *ezel nimmer ofte nooit een eerste prijs behalen. En terecht !

Perenconfituur

De rest van de nacht kabbelde rustig voort zonder muzikale of animale onderbrekingen en prima uitgerust vertrokken we voor een nieuwe lange dag.
De route naar Fujairah bracht ons door wel zeer woeste bergen weer aan de grens met de V.A.E.
De met een belachelijk grote klakkebus uitgeruste militair was er eentje van het nieuwsgierige type. Niet naar ons paspoort, maar naar onze beweegredenen voor deze in zijn ogen toch wel heel vreemde manier van voortbewegen. Zijn Engels was dermate slecht dat het mij stukken makkelijker leek een conversatie te beginnen in het Swahili met een pot perenconfituur. Bij gebrek aan die confituur wisselden we vrolijk klanken met elkaar. Eén verstaanbaar woord liet hij echter om onduidelijke redenen meermaals vallen: “whisky”.

Langs schitterend asfalt en zonder al te veel verkeer doorkruisten we na onze “whisky-confituur conversatie” over een afstand van 40 km én in die volgorde de emiraten Dubai, Ajman, Ras-al-Khaimah, Sharjah en Fujairah. Gecompliceerd ? Jazeker.
De van potige Jeeps en hypersonische bolides voorziene Emirati hebben een zware voet maar gaven ons telkens de ruimte. We voelden ons nooit opgejaagd wild. Wel zie je aan hun verwonderde blikken dat ze die twee blanke snuiters verdenken van één of meerdere vijzen te missen. Een fiets is hier synoniem voor arm en onbelangrijk.
De zo befaamde Arabische gastvrijheid misten we hier wel een beetje. Zou de welvaart er voor iets tussen zitten ? Wij zijn er van overtuigd. Gastvrijheid hebben wij vooral ervaren in minder welstellende landen.

Langs de Golf van Oman en de steden Dibba, Ras-al-Khaimah en Ar Rams stonden we terug aan de Omaanse grens. Dit stuk Oman priemt als een wijzende vinger richting Iran (dat slechts 55 km verwijderd is) en ligt heel strategisch aan de Straat van Hormuz. Het wordt ook wel het Noorwegen van het Midden Oosten genoemd. Abrupte 1000 m hoge kliffen rijzen loodrecht uit de zee omhoog en het mag een wonder heten dat hier nog plaats was voor een weg.
In Khasab hielden we halt voor twee dagen en huurden een jeep om het onherbergzame gebergte in te rijden. We hadden dit zeer graag met de fiets gedaan, maar de tijd ontbrak ons. Bijkomend probleem is dat de “Al Qir” grens (bij Ash Sha’m) de enige officiële grensovergang is.
Een lange rit van Khasab (Oman) terug naar Dubai vormde dan ook meteen het einde van ons Arabisch avontuur.

Wie houdt van ruige en dorre berggebieden, woestijnen met veelgekleurde duinen en een zalig fietsweertje (enkel en alleen in onze wintermaanden) zit hier gebeiteld. Op geregelde tijden kom je dorpjes of winkeltjes tegen en de afstanden zijn nooit extreem. Hou wel rekening met veel klimmen en dalen wanneer je kiest voor het oostelijke deel van de V.A.E.